Σχο­λή Ολυ­μπια­κού Με­νι­δίου – Ακα­δη­μίες Κα­ρα­ταί­δη

Μια ε­πι­στο­λή που α­ξί­ζει να τη δια­βά­σου­με ό­λοι.. Ξα­νά και Ξα­νά ε­νός μι­κρού πο­δο­σφαι­ρι­στή προς τον πα­τέ­ρα του.

   Το "γράμ­μα στον πα­τέ­ρα" που α­πέ­στει­λε υ­πο­τί­θε­ται έ­νας μι­κρός πο­δο­σφαι­ρι­στής στον γο­νιό του, γρά­φτη­κε α­πό τον Paco Merino,έ­ναν Ισπα­νό δη­μο­σιο­γρά­φο και διευ­θυ­ντή α­θλη­τι­κού τμή­μα­τος στην ε­φη­με­ρί­δα El Dia de Cordoba.

   Η ε­πι­στο­λή του αυ­τή, εί­χε με­γά­λη α­πή­χη­ση στην Ισπα­νία και το γράμ­μα τοι­χο­κολ­λή­θη­κε έ­ξω α­πό πολ­λά α­θλη­τι­κά κέ­ντρα και γυ­μνα­στή­ρια.

"Αγα­πη­μέ­νε μου πα­τέ­ρα,
Δεν ξέ­ρω πώς να στο πω. Σί­γου­ρα πι­στεύεις ό­τι το κά­νεις για το κα­λό μου, αλ­λά δεν μπο­ρώ να μην αι­σθά­νο­μαι ά­σχη­μα, να μην αι­σθά­νο­μαι πα­ρά­ξε­να..
Μου έ­κα­νες δώ­ρο μια μπά­λα, ε­νώ κα­λά κα­λά δεν εί­χα αρ­χί­σει να περ­πα­τάω. Ακό­μα δεν εί­χα ξε­κι­νή­σει το σχο­λείο και με έ­γρα­ψες στην ο­μά­δα.
Μου α­ρέ­σει να προ­πο­νού­μαι μέ­σα στην ε­βδο­μά­δα, να κά­νω πλά­κες με τους φί­λους μου και να παί­ζω τις Κυ­ρια­κές, ό­πως κά­νουν οι με­γά­λοι πο­δο­σφαι­ρι­στές.
Αλλά ό­ταν έρ­χε­σαι στο γή­πε­δο δεν ξέ­ρω… δεν εί­ναι ό­πως πρώ­τα.
Πλέ­ον δε με χει­ρο­κρο­τείς ό­ταν τε­λειώ­νει ο α­γώ­νας, ού­τε μου παίρ­νεις έ­να χυ­μό και έ­να σά­ντουι­τς.
Πη­γαί­νεις στην κερ­κί­δα και σκέ­φτε­σαι ό­τι ό­λοι εί­ναι εχ­θροί, βρί­ζεις τους διαι­τη­τές, τους προ­πο­νη­τές, τους πο­δο­σφαι­ρι­στές, τους γο­νείς…

Για­τί άλ­λα­ξες;
Νο­μί­ζω ό­τι υ­πο­φέ­ρεις και δεν κα­τα­λα­βαί­νω το λό­γο.
Μου ε­πα­να­λαμ­βά­νεις ό­τι εί­μαι ο κα­λύ­τε­ρος, ό­τι οι υ­πό­λοι­ποι δεν α­ξί­ζουν τί­πο­τα μπρο­στά μου, και ό­ποιος έ­χει α­ντί­θε­τη γνώ­μη κά­νει λά­θος, και ό­τι το πιο ση­μα­ντι­κό πράγ­μα εί­ναι η νί­κη.
Αυ­τός ο προ­πο­νη­τής που λες ό­τι εί­ναι α­νί­κα­νος, εί­ναι φί­λος μου, εί­ναι αυ­τός που μου μα­θαί­νει να δια­σκε­δά­ζω παί­ζο­ντας.
Το παι­δί που μπή­κε την πε­ρα­σμέ­νη ε­βδο­μά­δα στη θέ­ση μου, θυ­μά­σαι; Ναι, αυ­τός που κρι­τί­κα­ρες ό­λο το παι­χνί­δι, για­τί ό­πως λες, δεν κά­νει ού­τε για να μου κου­βα­λά­ει τη τσά­ντα.
Αυ­τό το παι­δί εί­ναι στην τά­ξη μου. Όταν τον εί­δα τη Δευ­τέ­ρα ντρά­πη­κα. Δεν θέ­λω να σε α­πο­γο­η­τεύ­σω
Κά­ποιες φο­ρές πι­στεύω ό­τι δεν έ­χω την ποιό­τη­τα που χρειά­ζε­ται για να γί­νω ε­παγ­γελ­μα­τίας και να κερ­δί­σω ε­κα­τομ­μύ­ρια, ό­πως ο­νει­ρεύε­σαι.

Με κα­τα­πιέ­ζεις.
Έχω σκε­φτεί α­κό­μα και να τα πα­ρα­τή­σω. Αλλά μου α­ρέ­σει τό­σο το πο­δό­σφαι­ρο….
Μπα­μπά σε πα­ρα­κα­λώ, μη με α­να­γκά­σεις να σου πω ό­τι δεν θέ­λω να έρ­χε­σαι να με βλέ­πεις να παί­ζω πο­δό­σφαι­ρο".